romance sonámbulo/f.g.Lorca

Ενα αποσπασμα απο το Υπνοβατικο Ειδύλλιο του Λορκα. Περιέχεται απόδοση στα Ελληνικά , σχολιασμός / ανάλυση του ποιήματος και βιντεάκι με το ποίημα μελoποιημένο.


Verde que te quiero verde.
Verde viento. Verdes ramas.
El barco sobre la mar
y el caballo en la montaña.
Con la sombra en la cintura
ella sueña en su baranda,
verde carne, pelo verde,
con ojos de fría plata.
Verde que te quiero verde.
Bajo la luna gitana,
las cosas le están mirando
y ella no puede mirarlas.

*

Verde que te quiero verde.
Grandes estrellas de escarcha,
vienen con el pez de sombra
que abre el camino del alba.
La higuera frota su viento
con la lija de sus ramas,
y el monte, gato garduño,
eriza sus pitas agrias.
¿Pero quién vendrá? ¿Y por dónde…?
Ella sigue en su baranda,
verde carne, pelo verde,
soñando en la mar amarga.

*

Compadre, quiero cambiar
mi caballo por su casa,
mi montura por su espejo,
mi cuchillo por su manta.
Compadre, vengo sangrando,
desde los montes de Cabra.
Si yo pudiera, mocito,
ese trato se cerraba.
Pero yo ya no soy yo,
ni mi casa es ya mi casa.
Compadre, quiero morir
decentemente en mi cama.
De acero, si puede ser,
con las sábanas de holanda.
¿No ves la herida que tengo
desde el pecho a la garganta?
Trescientas rosas morenas
lleva tu pechera blanca.
Tu sangre rezuma y huele
alrededor de tu faja.
Pero yo ya no soy yo,
ni mi casa es ya mi casa.
Dejadme subir al menos
hasta las altas barandas,
dejadme subir, dejadme,
hasta las verdes barandas.
Barandales de la luna
por donde retumba el agua.

αποδοση

Πρασινο πως σε θελω πρασινο
Πρασινος ανεμος, πρασινα κλαδια
Η βαρκα πανω στη θαλασσα
και το αλογο στο βουνο
με τη σκια στη μεση
αυτή ονειρευεται στη βεραντα της
πρασινη σαρκα, μαλλια πρασινα
με ματια από ψυχρο ασημι.
Πρασινο πως σε θελω πρασινο
Κατω από το τσιγγανικο φεγγαρι
Τα πραγματα την κοιτουν
Κι αυτή δε μπορει να τα δει

Πρασινο πως σε θελω πρασινο
Μεγαλα φωτεινα αστερια
Ερχονται με το ψαρι της σκιας
Που ανοιγει το δρομο της αυγης
Η συκια τριβει τον αερα της
Με το γυαλοχαρτο των κλαδιων της
Και το δασος, αγριος γατος,
Βγαζει τα νυχια του να γρατσουνισει
Αλλα ποιος θα ελθει? Κι από πού?
Αυτή συνεχιζει στη βεραντα της
Πρασινη σαρκα, μαλλια πρασινα
Ονειρευονται στην πικρη θαλασσα

Συντροφε, θελω να αλλαξω
Το αλογο μου για το σπιτι της
Τη σκαλα μου για τον καθρεπτη της
Το μαχαιρι μου για την κουβερτα της
Φιλε, ματωνω
Από τις πυλες της Cabra
Εάν μπορουσα, νεε,
Θα διορθωνα την υποθεση
Αλλα εγω πια δεν ειμαι εγω
Ουτε το σπιτι μου είναι πια το σπιτι μου
Φιλε, θελω να πεθανω
Ευπρεπως στο κρεββατι μου
Από σιδερο, αν μπορει να γινει
Με αγρια σεντονια
Δε βλεπεις την πληγη που εχω
Από το στηθος ως το λαιμο?
Τριακοσια μελαχροινα τριανταφυλλα
Φερει το λευκο σου πουκαμισο
Το αιμα σου μυριζει
Γυρω από την πληγη σου
Αλλα εγω δεν ειμαι πια εγω
Ουτε το σπιτι μου είναι πια το σπιτι μου
Ασε με να ανεβω τουλαχιστον
Μεχρι τα ψηλα καγκελα
Καγκελα του φεγγαριου
Μεσα από τα οποια βρυχαται το νερο

το ποιημα αυτο μελοποιηθηκε με μουσικη flamenco φυσικα!

συμβολισμος/αναλυση

Ο Λορκα μιλα πολυ συχνα για τους τσιγγανους της Ανδαλουσιας στα ποιήματα του και εξυμνει το παθος και τον έρωτα, σε αυτο το ποίημα είναι εμφανές ότι υπάρχει μια νέα τσιγγάνα προορισμένη για κάποιον που δεν αγαπά και ένας νέος που είναι τρελλά ερωτευμένος μαζί της και θέλει να τη διεκδικήσει.

Το χρωμα πράσινο είναι το αγαπημένο του Λορκα, χωρίς να ξέρουμε τι ακριβώς συμβολίζει.
παραθέτουμε δύο εικασίες:

Η πρώτη αναφέρεται στη λατρεία του Λορκα για το ελαιόλαδο, αναμφισβήτητα ο ποιητής της ελιάς, και στην πεποίθηση του ότι το χρώμα του δέρματος, των ματιών και των μαλλιών των αθίγγανων είναι όλα πάντα στις αποχρώσεις του ελαιολάδου, του καρπού και του δένδρου της ελιάς. Όλες αυτές τις αποχρώσεις τις ονομάζει πράσινο.

Η δεύτερη αναφέρει το πράσινο ως χρώμα θλίψης και θανάτου που κατακλύζει τους ήρωες και τις εικόνες του Λορκα.

Εσείς τι πιστεύετε?

Περιμενουμε τις προτάσεις σας.