fidel castro

Ο Φιντέλ-ορθότερα Φιδέλ- Κάστρο γεννήθηκε στην Κούβα το 1926. Το 1959 οι επαναστάτες της Κούβας κατέλαβαν την πρωτεύουσα Αβάνα και ο Κάστρο έγινε πρωθυπουργός της χώρας. Σε αυτή τη θέση παρέμεινε ως το 1976 , έτος στο οποίο άλλαξε την ιδιότητά του και συνεπτυξε τα αξιώματα του Προέδρου του κράτους και του Αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων, τα οποία ανέλαβε να ασκεί ο ίδιος. Το 2006 μεταβίβασε την εξουσία του στον αδελφό του, Raúl.

Το καθεστώς του Κάστρο είναι αμιγώς σοσιαλιστικό, η καθαρότερη και μοναδική ισως μορφή σοσιαλισμού που έχει υπάρξει στον κόσμο. Είναι η μοναδική περίπτωση που βλέπουμε το σοσιαλισμό στην πράξη- ο καπιταλισμός πολλές φορές έχει φανεί στην πράξη, ο σοσιαλισμός μόνο σε αυτήν-. Μπορούμε ,κρίνοντας από αυτό το καθεστώς, να δούμε την ύπαρξη του σοσιαλισμού πέραν της θεωρίας, πώς δηλαδή αυτός εφαρμόζεται στην πραγματικότητα και ποιες είναι οι διαφορές του (αλλά και οι ομοιότητές του) με τα άλλα πολιτικά συστήματα.

To 1961 επισήμως καταργήθηκε ο θεσμός των εκλογών στην Κούβα. Ο Κάστρο δήλωσε :’η επανάσταση δεν έχει καιρό για εκλογές, δεν υπάρχει πιο δημοκρατικη κυβερνηση στη Λατινική Αμερική από την επαναστατική κυβέρνηση. Εάν στον Κένεντι δεν αρεσει ο σοσιαλισμός, εμάς δε μας αρεσει ο ιμπερεαλισμός, ούτε ο καπιταλισμός’.

Το 1962 οι ΗΠΑ έθεσαν εμπάργκο στην Κούβα, το οποίο αργότερα απαγόρευσε στους Αμερικανούς να επισκέπτονται ως τουρίστες την Κούβα. Σχετικά με το δικαίωμα μετανάστευσης, το 1980 7000 Κουβανοί ζήτησαν πολιτικό άσυλο από την Πρεσβεία του Περού στην Κούβα. Ο Κάστρο επέτρεψε τη μετανάστευση σε αυτά τα 7000 άτομα. Τότε άρχισε να παρατηρείται το περίφημο φαινόμενο με τις βάρκες, όπου πολλοί Κουβανοί προσπαθούσαν να διαφύγουν από τη χώρα τους χρησιμοποιώντας απλές βάρκες. Ο Κάστρο επέτρεψε τότε σε όποιον ήθελε να φύγει, να το κάνει μόνο μέσω του λιμανιού της Μαριέλ, κάτι που έπραξαν 125000 Κουβανοί.

Το κράτος της Κούβας κατάφερε παρά το εμπάργκο των ΗΠΑ να ορθοποδήσει και , με τη βοήθεια της Σοβιετικής ένωσης, να σωθεί και να σταθεί ανεξάρτητο. Όλοι οι πολίτες έχουν ίσα και ίδια δικαιώματα και το κράτος μεριμνά για την ίση κατανομή του πλούτου και την αποφυγή ακραίων καταστάσεων πλουτισμού και φτώχειας.

Οι απόπειρες δολοφονίας του Κάστρο αγγίζουν τις 638, ενώ σύμφωνα με την προσωπική του φρουρά, όλες έγιναν από τη CIA.

Σύμφωνα με τη Βικιπαιδεία η κουβανική κυβέρνηση έχει κατηγορηθεί για πολλές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως βασανιστήρια, αυθαίρετη φυλάκιση, μη δίκαιες δίκες και εξωδικαστικές εκτελέσεις. Οι αντιφρονούντες εκφράζουν παράπονα για παρενοχλήσεις και βασανιστήρια.Παρόλο που η κυβέρνηση της Κούβας έθεσε μορατόριουμ στη θανατική ποινή το 2001, έκανε μια εξαίρεση δύο χρόνια αργότερα για άτομα που συμμετείχαν σε ένοπλη αεροπειρατεία. Οργανώσεις όπως η Διεθνής Αμνηστία και η Human Rights Watch έχουν εκδώσει εκθέσεις για τους Κουβανούς πολιτικούς κρατουμένους.Η κουβανική κυβέρνηση αρνείται στη Διεθνή Επιτροπή Ερυθρού Σταυρού και Ερυθράς Ημισελήνου να έχει πρόσβαση στους φυλακισμένους, ενώ σε διάφορες οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, περιλαμβανομένης της Διεθνούς Αμνηστίας, απαγορεύεται η είσοδος στη χώρα. Στον κόλπο του Γκουαντάναμο οι Ηνωμένες Πολιτείες κατηγορούνται επίσης για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ας δούμε τώρα δύο απόψεις για το καθεστώς του Κάστρο και περιμένουμε τα σχόλια σας.

Ο εξόριστος Κουβανός Κάρλος Μοντάνε δήλωσε ”Προβλέπω ότι όταν ο Φιντέλ πεθάνει, το σύστημα θα καταρρεύσει. Στην αμερικανική ήπειρο, στο τέλος του 21ου αιώνα, μια δικτατορία που δεν σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, που έχει πάνω από 300 πολιτικούς κρατουμένους -περιλαμβανομένων 48 νέων επειδή μάζευαν υπογραφές για ένα δημοψήφισμα, 23 δημοσιογράφων που έγραφαν επικριτικά για το καθεστώς άρθρα και 19 βιβλιοθηκάριων που δάνειζαν απαγορευμένα βιβλία- δεν μπορεί να διατηρηθεί. Οι λόγοι είναι οι εξής:
Πρώτον, η ηγεσία του Κάστρο δεν μπορεί να μεταφερθεί σε κάποιον άλλο. Παρότι η ιδεολογία του είναι ο κομμουνισμός, ο ίδιος είναι πλασμένος από το ίδιο υλικό, όπως ο δικτάτορας της Ισπανίας Φράνκο και του Αγίου Δομίνικου Τρουχίλιο: είναι ο αυταρχικός στρατιωτικός. Αυτού του είδους η εξουσία, που βασίζεται σε έναν συνδυασμό φόβου και σεβασμού, δεν μπορεί να μεταφερθεί.
Δεύτερον, οι Κουβανοί γνωρίζουν ότι το σύστημα έχει αποτύχει. Κάθε μέρα διαπιστώνουν ότι ο κομμουνισμός χειροτέρεψε τις συνθήκες διαβίωσης στη χώρα. Η τροφή, η στέγη, το πόσιμο νερό, οι μεταφορές, το ηλεκτρικό, οι επικοινωνίες και ο ρουχισμός είναι ανάγκες η μη ικανοποίηση των οποίων δεν μπορεί να αποζημιωθεί με την ύπαρξη ενός εκτεταμένου, αλλά χαμηλής ποιότητας εκπαιδευτικού και υγειονομικού συστήματος.
Τέλος, οι μεταρρυθμιστές γνωρίζουν ότι οι αλλαγές δεν είναι απλώς δυνατές αλλά και επιθυμητές. Οι ηγέτες της Κούβας, ιδιαίτερα αυτοί που είναι νεότεροι από τον Φιντέλ και τον αδελφό του Ραούλ, συνειδητοποιούν ότι δεν είναι ήρωες σε ένα ρομαντικό παραμύθι, αλλά τα στηρίγματα ενός παρανοϊκού συστήματος από το οποίο όποιος μπορεί να δραπετεύσει, το κάνει”

Ο Ignacio Ramone ως απάντηση δήλωσε ”Σε αντίθεση με την Ουγγαρία, οι μεγαλύτερες μεταρρυθμίσεις στην Κούβα δεν υπήρξαν το αποτέλεσμα ξένων ιδεών που επιβλήθηκαν από ξένα στρατεύματα που κατέφτασαν σε σοβιετικά τανκ. Αντίθετα, ξεπήδησαν από ένα λαϊκό κίνημα στο οποίο συνέκλιναν οι ελπίδες των αγροτών, των εργατών, ακόμα και των μικροαστών. Ο θάνατος του Κάστρο δεν πρόκειται να οδηγήσει στην κατάρρευση ενός κινήματος που έχει μια προϊστορία εκατοντάδων ετών. Αν δεν αναγνωρίζεις τον εθνικό χαρακτήρα του κινήματος, σημαίνει ότι δεν κατανοείς τη βασική διάσταση του καθεστώτος. Και αυτό σε εμποδίζει να κατανοήσεις γιατί 15 έτη μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ το καθεστώς της Κούβας παραμένει στη θέση του
Η γενικευμένη αποτυχία του νεοφιλελεύθερου μοντέλου στη Λατινική Αμερική έφερε ξανά στο προσκήνιο την εικόνα της Κούβας ως κοινωνικού μοντέλου. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί τα επιτεύγματα της χώρας στην Παιδεία, την Υγεία, τον Αθλητισμό και την Ιατρική. Ολα αυτά ξανακάνουν την Κούβα το μοντέλο για τους μη προνομιούχους της Λατινικής Αμερικής. Η προσπάθεια της Αμερικής να απομονώσει την Κούβα στη Νότια Αμερική απέτυχε
Επίσης, παραγνωρίζεις τις μεταρρυθμίσεις που ξεκίνησε το καθεστώς του Κάστρο, όπως το άνοιγμα στις ξένες επενδύσεις, τη μερική κατάργηση των ρυθμίσεων στο εξωτερικό εμπόριο, την αποποινικοποίηση της κατοχής ξένου συναλλάγματος, την αναζωογόνηση του τουρισμού κ.λπ. Ολα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα τα τελευταία 10 έτη η μέση ετήσια ανάπτυξη του ΑΕΠ της Κούβας να φτάσει το 5%, που ήταν το υψηλότερο στη Λατινική Αμερική. Παρά το γεγονός ότι οι ΗΠΑ συνεχίζουν να διατηρούν το εμπάργκο που, πέρα από το να κάνει τους Κουβανούς να υποφέρουν, έχει καταφέρει να νομιμοποιήσει στα μάτια του υπόλοιπου κόσμου το καθεστώς το οποίο επιδιώκουν να ανατρέψουν”

Οι δηλώσεις είναι από το ‘Foreign Policy’.