ΑΥΤΟΝΟΜΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΙΣΠΑΝΙΑΣ
Η Ισπανία διαιρείται σε 17 Αυτόνομες Κοινότητες. Αυτές οι τοπικές κυβερνήσεις είναι αρμόδιες για την εκπαίδευση (σε όλες τις βαθμίδες και τα πανεπιστήμια), την υγεία, την κοινωνική πρόνοια, τον πολιτισμό, την αστική και αγροτική ανάπτυξη, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις και για τη νομοθέτηση πολιτικής.
Υπάρχουν επίσης δύο Αυτόνομες Πόλεις (η Θεούτα και η Μελίγια). Συνοπτικά, το σύστημα των Αυτόνομων Κοινοτήτων της Ισπανίας έχει χαρακτηριστεί ως «το πιο αποκεντρωμένο σύστημα κράτους», με την κεντρική κυβέρνηση να αναλώνει το 18% των δημοσίων εξόδων, τις περιφερειακές κυβερνήσεις το 38%, τα τοπικά συμβούλια το 13%, ενώ το υπόλοιπο δαπανάται από το κοινωνικό σύστημα ασφαλίσεων.
Με τη σύσταση μίας Αυτόνομης Κοινότητας, το άρθρο 145 του συντάγματος απαγορεύει την ομοσπονδία ή ένωση δύο ή περισσότερων κοινοτήτων. Από το 1979 ως το 1983, όλες οι περιφέρειες της Ισπανίας είχαν συστήσει Αυτόνομες Κοινότητες. Το 1996 η διαδικασία ολοκληρώθηκε με τη σύσταση των Αυτόνομων πόλεων της Θεούτα και της Μελίγια.
Η Ανδαλουσία, η Καταλονία, η Χώρα των Βάσκων και η Γαλικία απέκτησαν αυτονομία ως «ιστορικές εθνικότητες» μέσω μίας γρήγορης και απλής διαδικασίας.
Η Αραγονία, η Καστίλλη και Λεόν, η Καστίλλη-Λα Μάντσα, η Εστρεμαδούρα και η Κοινότητα της Βαλένθια απέκτησαν αυτονομία ως κοινότητες δύο ή περισσότερων επαρχιών με κοινά ιστορικά χαρακτηριστικά.
Τα Κανάρια Νησιά και οι Βαλεαρίδες Νήσοι απέκτησαν αυτονομία ως απομονωμένες περιοχές.
Η Κανταβρία, η Αστούριες, η Λα Ριόχα, η Ναβάρρα και η Μούρθια απέκτησαν αυτονομία ως μεμονωμένες επαρχίες με ιστορική τοπική ταυτότητα.
Η Αυτόνομη Κοινότητα της Μαδρίτης συστάθηκε για το εθνικό συμφέρον, και
Η Θεούτα και η Μελίγια απέκτησαν αυτονομία ως πόλεις με απόφαση του Ισπανικού κοινοβουλίου.
