amparo sánchez
Ένα κορίτσι γεμάτο τρέλα. Γεμάτο ένταση και ψυχή πάνω στη σκηνή. Ένα κορίτσι που γεννήθηκε στη Γρανάδα της Ανδαλουσίας, έφτιαξε την πρώτη της μπάντα στα 16 της λίγα χρόνια πριν γίνει μητέρα, λάτρεψε τη Billie Holiday κι ύστερα “απέδρασε” στη Μαδρίτη στις αρχές της δεκαετίας του ’90.
Η Amparo Sanchez και οι βραχύβιοι “Amparo & the gang”. Η Μαδρίτη και η δυναμική της πολυσυλλεκτικής της μουσικής. Η λατινοαμερικάνικη κοινότητα, οι κουβανέζικες επιρροές, τα μικρά κλαμπάκια της πρωτεύουσας και όχι μόνο που τα είδε να “καίγονται” από το χορό και μια φωτιά που πυροδότησε την πορεία της μέχρι σήμερα. “Ενέργεια, κίνηση, ζωή, μουσική”, δηλαδή Amparo Sanchez.
Λίγους μήνες μετά τη δημιουργία τους οι “Amparo & the gang” διαλύονται. Η Amparo συνεχίζει, ψάχνει, μαθαίνει, παίζει μουσική σε μικρά κλαμπ, φτιάχνει τους “Ampáranos del Blues” (Protect Us From the Blues), συναντά τον Manu Chao, γίνονται φίλοι, συνεργάτες και τον Δεκέμβριο του ’96 “σκάει” το πρώτο demo των Amparanoia. Το δυνατό τους χαρτί είναι ένα χαρμάνι από rock, flamenco, reggae, afro-cuban, dub & electronica. Οι στίχοι τους μιλάνε για τον έρωτα, τη θλίψη, την απώλεια, την καθημερινότητα των ανθρώπων και τα προβλήματά της, την αξιοπρέπεια. Το πρώτο τους άλμπουμ (El Poder de Machín 1997) είναι χαρούμενο, διαθέτει ενέργεια και χρώματα. Δύο χρόνια αργότερα έρχεται το “Feria Furiosa” (1999) με τη συμμετοχή Βάσκων rock/punk μουσικών.
Για να φτάσουμε έτσι στο 2000. Η Amparo Sanchez φεύγει για το Μεξικό. Συναντά τους Ζαπατίστας. Φτάνει μέχρι την κοινότητα των Τσιάπας. Βοηθάει τον αγώνα τους με όποιον τρόπο μπορεί. Επιστρέφει στη Μαδρίτη και “στήνει” μια σειρά συναυλιών με φίλους μουσικούς με στόχο την ανέγερση σχολείων στην κοινότητα των Ζαπατίστας. Το Μάρτιο του 2001 η Amparo Sanchez επιστρέφει στο Μεξικό, για να πάρει μέρος στο καραβάνι των Ζαπατίστας, στο Μέξικo Σίτι.
Αμέτρητες συναυλίες στην Ευρώπη και σ’ όλο τον κόσμο, τέσσερα ακόμα άλμπουμ για τους Amparanoia κι ένα τελευταίο (ζωντανή ηχογράφηση από το θέατρο Apollo της Βαρκελώνης) για να κλείσει έτσι κι αυτός ο κύκλος στην πορεία της Amparo, με μια “bye bye” τουρνέ.
Και πάμε πάλι απ’ την αρχή. Προσωπική διαδρομή που φέρει τον τίτλο “Toucson Habana” και κυκλοφόρησε πρόσφατα. Ή αλλιώς, η συνέχεια της γνωριμίας της Amparo Sanchez με τους Calexico, από εκείνη την πρώτη της εμφάνιση μπροστά στο βρετανικό κοινό πριν από 6 χρόνια, όταν οι Calexico την κάλεσαν να παίξει με τους Amparanoia στο Royal Festival Hall. Σ’ αυτό το πρώτο της προσωπικό άλμπουμ συμμετέχουν 3 μουσικοί των Calexico (μεταξύ αυτών ο Joey Burns και ο τρομπετίστας Jacob Valenzuela.
–Γεννήθηκε στη Γρανάδα της Ανδαλουσίας
— Δημιούργησε το πρώτο της γκρουπ στα 16 της χρόνια
–Η αγαπημένη της φωνή είναι η Billie Holiday
–Θεωρείται η “θηλυκή απάντηση” στον Manu Chao
–O Manu Chao είχε πει για την Amparo Sanchez πως τραγουδάει σα να έχει καταπιεί μικρόφωνο, σχολιάζοντας έτσι τη δυνατή και εκφραστική της φωνή.
–Το 2000 και το 2001 ταξίδεψε στο Μεξικό, ήρθε σε επαφή με τους Ζαπατίστας και έφτασε μέχρι την κοινότητα των Τσιάπας.
–“Το σημαντικότερο είναι να λες τις σκέψεις σου και όχι να σκέφτεσαι τις συνέπειες” συνηθίζει να λέει… και να τραγουδάει η Amparo Sanchez.
–Οι Amparanoia δημιουργήθηκαν το 1996, κυκλοφόρησαν 7 άλμπουμ και διαλύθηκαν ύστερα από 12 χρόνία.
–Το 2010 η Amparo Sanchez κυκλοφόρησε τον πρώτο της προσωπικό δίσκο (“Toucson Habana” ) στον οποίο συμμετέχει και η Omara Portuondo, η θρυλική φωνή των Buena Vista Social Club).
απόσπασμα συνέντευξης από το περιοδικό city:
H φλογερή φωνή των Ισπανών Amparanoia έχοντας αφήσει πίσω της την μπάντα μετά από 15 χρόνια κοινής πορείας, ξεκινά ένα σόλο ταξίδι από την Αριζόνα στην Κούβα, από το φλαμένκο στη ροκ και από τη σάλσα στη ρέγγε, κάνοντας μια στάση και στη Θεσσαλονίκη. Η Amparo Sanchez έδωσε συνέντευξη στη Δανάη Σοφία Βαρδαλή και το περιοδικό CITY.
Σε ποιο μέρος του κόσμου σε πετυχαίνουμε;
Είμαι στο σπίτι μου, στο Σαν Πέρε ντε Ρίβες στη Βαρκελώνη, όπου περνάω μερικές μέρες διακοπών κοντά σε συγγενείς και φίλους.
Δουλεύοντας ως σόλο καλλιτέχνις τα τελευταία δύο χρόνια, τι είναι αυτό που σου λείπει περισσότερο από τις μέρες που ήσουν μέλος των Amparanoia;
Έχω πολύ καλές αναμνήσεις από όλο το διάστημα που ανήκα στην ομάδα των Amparanoia, αλλά πλέον δεν μου λείπει και πολύ αυτή η περίοδος. Τώρα βρίσκομαι στο επόμενο στάδιο και επίπεδο της προσωπικής και δημιουργικής μου ανάπτυξης και δουλεύω πάνω σε διάφορα πράγματα που μου δίνουν πληρότητα και ταυτόχρονα αποτελούν μια μεγάλη πρόκληση για μένα.
Ταξιδεύεις και αλλάζεις μέρη σε όλη σου τη ζωή: από τη Γρανάδα στη Μαδρίτη, από την Αριζόνα στην Κούβα. Τι σε κάνει να είσαι στο δρόμο και να επιλέγεις τα συγκεκριμένα μέρη -ή είσαι «τουρίστρια κατά τύχη» (turista accidental), όπως λες και στο τραγούδι σου;
Ναι, όντως νομίζω ότι είμαι τουρίστρια κατά τύχη στα περισσότερα μέρη όπου ταξίδεψα, τα οποία όμως νιώθω πραγματικά σαν σπίτι μου. Αυτά τα ταξίδια είναι η έμπνευσή μου για να γράψω μουσική, έχοντες δει και άλλες πραγματικότητες. Κι εγώ η ίδια μένω πολλές φορές έκπληκτη όταν επιστρέφω και διαβάζω κείμενα ή ακούω ιδέες, που καταγράφουν τέτοιες εμπειρίες ζωής και αντανακλούν αυτήν την επιρροή (από τα ταξίδια).
Ξεκίνησες την καριέρα σου με τους Correcaminos όταν ήσουν μόλις δεκαέξι. Πιο είναι το σημαντικότερο μάθημα που έμαθες, έχοντας περάσει ολόκληρη την ενήλικη ζωή σου μέσα στη μουσική;
«Αγάπα αυτό που κάνεις» νομίζω είναι το μεγαλύτερο μάθημα που μπορεί να σου διδάξει η μουσική. Να αγαπάς αυτό που κάνεις, άσχετα από το τι περιμένουν οι άλλοι από σένα.
Πολλοί μουσικοί και συγκροτήματα από την Ισπανία, ακολουθώντας τα βήματα του Manu Chao, έχουν γίνει αρκετά δημοφιλή τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη και σε μη ισπανόφωνες χώρες. Πού το αποδίδεις αυτό;
Για μένα, ο Manu είναι ένας μεγάλος αδελφός, αλλά και ένας μαέστρος. Τρέφουμε αμοιβαίο σεβασμό και θαυμασμό ο ένας για τον άλλο. Πάντα πίστευε σε εμένα και ειδικά στις πρώτες μου δουλειές μού έδωσε μεγάλη ώθηση να βγω από το (μουσικό) κύκλωμα της Μαδρίτης προς τον έξω κόσμο. Ακόμη και σήμερα είναι ο πρώτος άνθρωπος που θα ακούσει κάθε φορά τα νέα μου κομμάτια και θα με ενθαρρύνει.
Μετά τον περσινό δίσκο σου «Tucson Havana», πάνω σε τι δουλεύεις τώρα και τι σχέδια έχεις;
Ήταν μια μεγάλη πρόκληση για μένα να παρουσιαστεί ζωντανά αυτός ο δίσκος. Είναι ένας πολύ προσωπικός δίσκος, που εκφράζει ένα πολύ εσωτερικό μου κομμάτι και έπρεπε να γίνουν πολλές προσαρμογές στα κομμάτια, ώστε να μπορούν να παιχτούν ζωντανά από την μπάντα μου. Αλλά από τη στιγμή που όλο αυτό πέτυχε, μου άρεσε το όλο εγχείρημα, έγραψα και άλλα νέα κομμάτια και το καλοκαίρι που μας έρχεται θα ηχογραφήσω το νέο μου άλμπουμ. Παράλληλα, αυτό το διάστημα στη Βαρκελώνη δουλεύω στο πλευρό του Ενρίκε Βάργκας, σκηνοθέτη του θεάτρου των αισθήσεων, ο οποίος ετοιμάζει ένα έργο με τραγούδια και συναισθήματα, που μόνο ο ίδιος γνωρίζει πώς μπορούν να μεταδοθούν. Το έργο περιστρέφεται γύρω από το «Bolero» και πρόκειται για ένα πρότζεκτ που με ενθουσιάζει πολύ.
Στο δίσκο συνεργάζεσαι με τους Calexico αλλά και την Omara Portuondo του θρυλικού Buena Vista Social Club. Πώς προέκυψαν αυτές οι συνεργασίες και πώς (υπο)δέχθηκαν τα τραγούδια σου, όταν πρωτοσυναντηθήκατε στο στούντιο;
Με τους Calexico υπήρχε μια φιλία μεταξύ μας εδώ και πολλά χρόνια, μέσα από σύντομες συνεργασίες μας σε συναυλίες και σε ηχογραφήσεις. Αλλά όταν ο Joey Burns (των Calexico) άκουσε τα νέα κομμάτια μου, κατευθείαν με κάλεσε στο Τουσόν της Αριζόνα, για να τα ηχογραφήσω εκεί μαζί τους. Εκεί έγινε το πρώτο μέρος του δίσκου και είχαμε μια τόσο καλή συνεργασία, ώστε τους προσκάλεσα μετά στην Αβάνα της Κούβας, όπου και ηχογραφήθηκε το δεύτερο μέρος. Το να ηχογραφήσω στα ιστορικά στούντιο EGREM ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Το να έχω την Omara Rodriguez στο δίσκο μου, ήταν ένα τεράστιο δώρο. Της άρεσαν τα κομμάτια μου και ηχογράφησε τα φωνητικά της με τη μία, οπότε περάσαμε όλη την υπόλοιπη μέρα ακούγοντας τις ιστορίες της και απολαμβάνοντας το ξεχωριστό της χιούμορ.
Συγκαταλέγεις την Billie Holiday ανάμεσα στις αγαπημένες σου γυναικείες φωνές. Κατά πόσο οι εμπειρίες και τα βιώματα κάποιου τελικά διαμορφώνουν τον τρόπο που τραγουδά και ερμηνεύει τη μουσική;
Πιστεύω πως στη δικιά μου ερμηνεία κρύβεται ένα μείγμα από πολλά και διαφορετικά πράγματα και κάπως έτσι διαμόρφωσα το δικό μου ερμηνευτικό στιλ. Όλες οι εμπειρίες κάποιου αντανακλώνται στη φωνή του. Η Billie Holiday είναι όντως η αγαπημένη μου, γιατί όχι μόνο δεν μιμήθηκε ποτέ κανέναν, αλλά είχε και σπουδαίες άμεσες επιρροές, όπως η Bessie Smith και ο ίδιος ο Louis Armstrong. Μου αρέσει ακόμη η ρέγκε, το φλαμένκο, τα παραδοσιακά τραγούδια, η Lauryn Hill και η Mercedes Sosa.
Έχεις περάσει και ένα διάστημα στο πλευρό των Ζαπατίστας, στο Μεξικό. Έχεις ακόμη τόσο έντονη τη φλόγα του ακτιβισμού και ποια ζητήματα σε απασχολούν σήμερα;
Διατηρώ επαφές με το κίνημα των Ζαπατίστας, με τους ανθρώπους που τους υποστηρίζουν από εδώ, καθώς και με το λαό των Σαχαράουϊ. Όταν έχεις βρεθεί σε τέτοια μέρη έστω και μία φορά ή αν έχεις ζήσει στο πλευρό αυτών των ανθρώπων, αυτό είναι πλέον μια εμπειρία που σε έχει αγγίξει για πάντα. Τώρα διοργανώνουμε εργαστήρια κρουστών και μουσικής για παιδιά και νέους -κυρίως από προβληματικές οικογένειες- προσπαθώντας να τους βρούμε τρόπους να εκφραστούν δημιουργικά. Ακόμη, είμαι σε ομάδες υποστήριξης γυναικών και η τελευταία δράση που κάναμε πέρυσι ήταν να απαιτήσουμε να αποσυρθούν από τις εφημερίδες αγγελίες ερωτικού περιεχομένου, πίσω από τις οποίες κρύβονται κυκλώματα εκμετάλλευσης γυναικών, ακόμη και μικρών κοριτσιών.
Βλέπεις τη μουσική ως ένα μέσο επιρροής και κριτικής των πολιτικών και κοινωνικών καταστάσεων; Για ποια πράγματα πιστεύεις πως οι τραγουδοποιοί θα έπρεπε να γράψουν σήμερα;
Γράφω τραγούδια, προσπαθώντας να βρω απαντήσεις σε ζητήματα που απασχολούν τόσο τον εσωτερικό μου κόσμο όσο και τον έξω κόσμο. Η μουσική μάς φέρνει πιο κοντά, μας ενώνει με όσα είναι σημαντικά, μας κάνει χαρούμενους, μας συναρπάζει, μας λέει ιστορίες… Η μουσική μπορεί να επηρεάσει την κοινωνία και σίγουρα μπορεί να ασκήσει πολιτική επιρροή. Tο «Imagine» του John Lennon είναι ένα ξεκάθαρο τέτοιο παράδειγμα του πώς ένα και μόνο τραγούδι μπορεί να περιγράψει ολόκληρο τον κόσμο και τα συναισθήματα της πλειοψηφίας των κατοίκων του πλανήτη. Φυσικά και είναι όνειρό μου να γράψω τραγούδια που μπορούν να αγγίξουν καρδιές και να αφυπνίσουν συνειδήσεις!
