poema XX

un poema muy facil de entender escrito por Pablo Neruda
μάθετε ισπανικά on line μαθετε ισπανικα on line μαθήματα ισπανικών
Μάθετε Ισπανικά online Ισπανικό forum ισπανικο φορουμ

Poema 20

Puedo escribir los versos más tristes esta noche.

Escribir, por ejemplo: «La noche está estrellada,
y tiritan, azules, los astros, a lo lejos.»

El viento de la noche gira en el cielo y canta.

Puedo escribir los versos más tristes esta noche.
Yo la quise, y a veces ella también me quiso.

En las noches como ésta la tuve entre mis brazos.
La besé tantas veces bajo el cielo infinito.

Ella me quiso, a veces yo también la quería.
Cómo no haber amado sus grandes ojos fijos.

Puedo escribir los versos más tristes esta noche.
Pensar que no la tengo. Sentir que la he perdido.

Oír la noche inmensa, más inmensa sin ella.
Y el verso cae al alma como al pasto el rocío.

Qué importa que mi amor no pudiera guardarla.
La noche está estrellada y ella no está conmigo.

Eso es todo. A lo lejos alguien canta. A lo lejos.
Mi alma no se contenta con haberla perdido.

Como para acercarla mi mirada la busca.
Mi corazón la busca, y ella no está conmigo.

La misma noche que hace blanquear los mismos árboles.
Nosotros, los de entonces, ya no somos los mismos.

Ya no la quiero, es cierto, pero cuánto la quise.
Mi voz buscaba el viento para tocar su oído.

De otro. Será de otro. Como antes de mis besos.
Su voz, su cuerpo claro. Sus ojos infinitos.

Ya no la quiero, es cierto, pero tal vez la quiero.
Es tan corto el amor, y es tan largo el olvido.

Porque en noches como ésta la tuve entre mis brazos,
Mi alma no se contenta con haberla perdido.

Aunque éste sea el último dolor que ella me causa,
y éstos sean los últimos versos que yo le escribo.

ενα ποιημα αρκετα κατανοητο σε απλη ισπανικη γλωσσα

αποδοση

Εικοστο ποιημα

Μπορώ να γράψω τους πιο λυπημένους στίχους απόψε
Να γραψω για παραδειγμα ‘η νυχτα είναι εναστρη
Τρεμοσβήνουν γαλαζια, τα αστερια, μακρυά
Ο άνεμος της νύχτας τριγυριζει στον ουρανο και τραγουδα
Μπορω να γραψω τους πιο λυπημενους στιχους αποψε
Εγω την ηθελα και αυτή καποιες φορες επισης με ηθελε
Νυχτες σαν κι αυτή την ειχα στην αγκαλιά μου
Τη φίλησα τοσες φορές κάτω από τον απέραντο ουρανό
Αυτή με αγαπησε, μερικες φορες κι εγω επισης την αγαπουσα
Πώς να μην ειχα αγαπήσει τα σταθερα μεγαλα ματια της?
Μπορω να γραψω τους πιο λυπημενους στιχους αποψε
Να σκεφτω ότι δεν την εχω. Να νοιωσω ότι την έχασα
Να ακουσω την ατελειωτη νυχτα, πιο ατελειωτη χωρις αυτην
Και ο στιχος πεφτει στην ψυχη όπως η δροσια στα ανθη
Τι σημασια εχει που η αγαπη μου δε μπορεσε να την κρατησει
Η νυχτα είναι εναστρη και αυτή δεν είναι μαζι μου
Αυτό είναι ολο. Μακρυά κάποιος τραγουδά. Μακρυα
Η ψυχη μου δε γεμιζει με το να την εχει χασει
Σαν για να την πλησιασει η ματια μου την ψαχνει
Η ματια μου την ψαχνει και αυτή δεν είναι μαζι μου
Την ιδια νυχτα που λευκαινουν τα ιδια δενδρα
Εμεις δεν ειμαστε οι ιδιοι
Εγω δεν την θελω, είναι σίγουρο, αλλά πόσο την αγάπησα
Η φωνη μου εψαχνε τον ανεμο για να αγγιξει το αυτί της
Αλλου. Θα είναι κάποιου άλλου, όπως και πριν από τα φιλια μου
Η φωνη της. Το λαμπερο σωμα της, τα ατελειωτα μάτια της
Πια δεν την αγαπω, είναι σιγουρο. Αλλα ίσως και να την αγαπω
Είναι τοσο συντομη η αγαπη και είναι τοσο διαρκης η λησμονια
Γιατι νυχτες σαν και αυτή την ειχα στην αγκαλια μου
Η ψυχη μου δε γεμιζει με το να την εχει χασει
Αν και αυτος είναι ο τελευταιος πονος που αυτή μου προκαλει
Και αυτοι είναι οι τελευταιοι στιχοι που εγω της γραφω

Κατηγορία: ΛΑΤΙΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ

Αφήστε μια απάντηση

close
Facebook IconTwitter Icon